Beste mensen,
Nu eens geen brief van Sijmen, heer en meester van “Het Land” van Land en Boschzigt. Dit is een brief  òver Sijmen. Omdat ik stop met werken in de winkel moet ik Sijmen namelijk binnenkort missen. En er valt een hoop te missen aan Sijmen, daar zal ik jullie wat over vertellen.
Sijmen is niet zoveel in de winkel als Sis (die de spil van de winkel is), maar als hij er is toont zijn aanwezigheid zich op verschillende manieren. Met zijn zachte diepe stem hoor je hem vol passie vertellen over zijn pasgeoogste groenten aan iedereen die het wil horen. Ik ben een van zijn grootste fans, al zeg ik het zelf. Hij vertelt ook verhalen over de dieren die het land betreden, reeën en een vos, en wat die allemaal uitspoken. Als de reeën aan de sla hebben geknabbeld zal hij dat minder erg vinden dan je denkt, want van die natuurlijke gang van zaken geniet hij zeer. Verder heeft Sijmen een hoofd vol recepten met bijvoorbeeld pompoen, schorseneren, spekbonen, knolselderij. Hij inspireert klanten vaak tot het eten van nieuwe producten en combinaties.
‘S Ochtends voor de winkel open gaat, hoor ik hem zingen van tiedeldomtada en tralalilom. Ierse liedjes uit de tijd dat hij met Sis in Groot-Britannie woonde of gewoon wat in hem opkomt op de vroege mistige morgen. Met een dromerige blik in zijn ogen, liedjes hummend, loopt hij ’s ochtends vaak straal langs me heen, om me een kwartier later met een stralend gezicht een goede morgen te wensen.
Wat verder zijn aanwezigheid in de winkel verraad, tot ergernis van mijzelve (de schoonmaakkoningin van de winkel) en Elza: “Sijmen! Kun je je klompen niet uitdoen! Ik heb net geveegd”), zijn, u raad het al, klonterige stukken modder op de rode winkelvloer. Opnieuw vegen dan maar, want die teksten van Elza en mij zijn aan dovemans oren gericht.
Ach… zand erover denk ik dan maar. Die klompjes van Sijmen hoor je trouwens al van verre. Sijmen loopt met een licht verende tred die ik veilloos kan onderscheiden van het klompen geklos van Martin en Marja. Een boer met Stijl, het moet gezegd worden. Na het werk ziet Sijmen er gedoesjt en geschoren altijd verbazingwekkend chique uit. Hoewel het zand onder zijn nageld en in de groeven van zijn handen… dat is niet schoon te schrobben. En dat vind ik heel mooi. Want het klopt zo: Sijmen kan wel even stoppen met “boeren”, maar net als zijn handen die niet schoon te krijgen zijn, is zijn hoofd ook nooit helemaal verwijderd van het land. Altijd zie je hem denken: “zou het vandaag nog gaan regenen? Blijft die schimmel dit jaar wel uit de aardappels?” En dat is hoe het is: Sijmen en het Land. EN SISSIE natuurlijk!! Zonder Sis geen Sijmen.